വിതുമ്പുകയാണോ വ്യക്ഷം …!

മഴ പെയ്യുകയാണ് …. മനസ്സും !

മഴയുടെ പെയ്ത്തുടലിനു നനുത്ത കുളിർമയാണ് .

മനസിൻ പെയ്ത്ത് …-

മനതാരിനു പൊള്ളലും .

പൊഴിഞ്ഞുപോകുവാൻ വിധിക്കപെട്ടയിലകളെ –

പൊഴിയാതെ നെഞ്ചോടു ചേർക്കുവനാകാതെ വിതുമ്പുന്നു വ്യക്ഷം!

പൊടുന്നനെ പിടിചുലയ്ക്കുമൊരു കാറ്റിൽ വേദനയോടെ –

പൊഴിക്കാതെ വയ്യയീ പത്രങ്ങൾ !

വ്യക്ഷത്തിൻ നോവവഗണിച്ച് …,

വൻ കാറ്റുകളെയാശിക്കുകയാണ് ഞാൻ .

വീഴുവാൻ ബാക്കിനിൽക്കുമാകാറുകളെയപ്പാടെ നീക്കി,

വിണ്ണിൻ വദനം തെളിചീടുവാൻ !

അപ്പൊഴും വിതുമ്പുകയായിരുന്നോ വ്യക്ഷം…?

ആഞ്ഞടിച്ചു വരുമൊരു കാറ്റ് –

ആകെ പൊതിഞ്ഞയാ ഹരിതങ്ങളെ ,

അപ്പാടെയടർത്തിയെടുക്കുന്നതോർത്ത്.

എന്നിട്ടുമാശിക്കുകയാണു കാറ്റിനെ ഞാൻ -

എൻ സ്വാർതഥത മറ്റാർക്കോ നൊമ്പരമാണെന്നറിയുമ്പോഴും…!

എല്ലാം താൻപോരിമയോ….എന്നറിയാതെ ,

എന്നിട്ടുമെന്തിനോ വേണ്ടി മനസ്സു ചുറ്റി….!

ഉപാധികളില്ലാതെ തണലേകും ജന്മത്തിൻ -

ഉൾത്താപമൊട്ടുമറിയാതെ ചെയ്ത ,

ഉണ്ണിത്തത്തിൻ ചാപല്യങ്ങളിൽ

ഉത്തരം കിട്ടാതെ വിതുമ്പുയായിരുന്നുവോ വ്യക്ഷമപ്പോഴും